Film over Venus en Serena Williams laat zien wat er fout kan gaan bij de kinderbescherming

Nieuws 11 juni 2022 door Oliver Yeboah

In de Oscar winnende film ‘King Richard’ wordt het waargebeurde verhaal van Richard Williams, de vader van tennissterren Venus en Serena Williams vertelt over hoe hij hen voorbereidde op het super sterrendom. De film concentreert zich grotendeels op Richards verleden als jongen die opgroeide in het tijdperk van Amerika toen rassenscheiding nog de normaalste zaak van de wereld was. We zien een strenge vader die een droom voor zijn dochters heeft. Zijn succesformule (lees opvoedstrategie richting grootsheid) voor Venus en Serena was nog net niet een operatie met militaire precisie. Geloof het of niet, maar een overbezorgde buurvrouw van de familie Williams belt de politie met de melding dat Richard zijn kinderen mishandelt. Wanneer Richard thuis aankomt staan de politie en de kinderbescherming in zijn woonkamer met de vraag waarom er ‘strijd’ is in zijn huis. Richard zou te hard zijn voor zijn kinderen. Alsof hij zijn kinderen verwaarloosde en mishandelde. Politie en kinderbescherming vertrokken met de staart tussen de benen. 

Mijn broertje werd bij mijn moeder weggehaald

Ook hier in Nederland kan dat gebeuren. Onder het mom van kinderbescherming werd mijn broertje van mijn moeder afgepakt. Waarom? Er waren geen opvoedingsproblemen. Mijn broertje was niet slachtoffer van mishandeling of verwaarlozing. Mijn moeder zat niet aan de alcohol of drugs en had geen psychische ziekte. Agressie was er ook niet want de malloot die mijn moeder had bezwangerd was spoorloos. 

Alleenstaande zwarte vrouw

Sterker nog, de reden waarom mijn broertje mee werd genomen was omdat ze destijds een alleenstaande zwarte vrouw was. En zij kon daarom volgens de Raad van Kinderbescherming niet voor haar kind zorgen. Maar mijn moeder was niet dakloos, werkloos of labiel. 

Ontwrichting op grote schaal

Dit overkwam haar in 1985. Mijn broertje werd uiteindelijk, zonder haar goedkeuring, geadopteerd. Niets ten nadele van de lieve witte adoptieouders waar hij terecht kwam, maar mijn moeder had geen poot om op te staan. Je zou denken dat in modern en ontwikkeld Nederland dat niet meer gebeurt, maar niets is minder waar. Anno 2022 gebeurt dit nog steeds. De overheid noemt dit kinderbescherming, maar het is misplaatste ontferming. 

Volgens de site van het Nederlands Jeugdinstituut is niet bekend hoeveel kinderen jaarlijks uit huis geplaatst worden omdat dit niet exact wordt bijgehouden. (Het Centraal Bureau voor Statistiek werkt momenteel aan accuratere cijfers over uithuisplaatsingen.) Wel is bekend dat in 2020 op enig moment 42.470 kinderen zich in jeugdhulp met verblijf bevonden. Uit huis geplaatst dus, dat zijn er in ieder geval heel veel.

Angst om hulp te vragen

Recentelijk sprak ik een alleenstaande moeder.

 “Mijn zoon en ik hebben het goed, maar ik kan wel wat hulp gebruiken. Tegelijkertijd ben ik als de dood voor de hulp. Straks wordt het verplicht… en ik weet dat ik niet opgewassen ben tegen een systeem dat buiten mijn mening om een oordeel kan vellen over mijn kind. Het handelen van het Sociaal Domein beangstigd mij. Zal mijn kennis, ervaring en liefde voor mijn zoon meegenomen worden in de hulp die ik wil?”

Het is schrijnend, want velen ouders voelen zich niet gehoord in de geboden oplossing(en). Ik zou het niet moeten hoeven zeggen, maar een uithuisplaatsing is de meest ingrijpende, destructieve, maatregel om in te zetten. Geen enkel kind of ouder zit daarop te wachten. 

It takes a village to raise a child

Je kan een kind niet zomaar uit zijn omgeving halen en in een andere zetten. Het kind is van de cirkel van mensen waarin het geboren wordt. Als je het aan mijn moeder vraagt, had ze desnoods mijn broertje mee teruggenomen naar Ghana waar dan onze familie had bijgedragen aan de zorg en opvoeding. Wij geloven nog altijd in het concept: it takes a village to raise a child. Het hele dorp is verantwoordelijk voor de zorg van het kind. Het kind is van ons allemaal en is het taak van de gemeenschap om het veilig en gezond tot wasdom te brengen. Iedereen werkt mee. De kinderen zijn in Nederland niet van ons allemaal. Hier zijn ze van de staat als je niet oppast.

Raad voor Ouder- en Kinderbescherming

Het doel is om ouder en kind bij te staan. Om met hen in gesprek te zijn in plaats van tegen hen. Om ouder en kind omhoog te tillen in plaats van het ene probleem naar het andere probleem te verplaatsen. Ouder en kind moeten beschermd worden tegen systemen die hun ontwricht. De hoeveelheid aan uithuisplaatsingen is een indicatie dat het anders moet. De huidige ‘Raad’ moet ingeruild worden voor een nieuwe ‘Raad’ die niet alleen het kind maar ook de ouder beschermd.